Kto nie był niech żałuje! Międzynarodowe Dni Wina w Jaśle to już kawał dużej i dobrej imprezy, jakiej nie powstydziłyby się nawet słynące z wina europejskie (i nie tylko) regiony winiarskie. O ile oceniając wcześniejsze edycje zawsze czegoś można się było przyczepić, tym razem narzekanie byłoby tylko czepianiem się. Z jednym wyjątkiem, którego nie mogę i nie chcę pominąć.
Całą przyjemność zepsuł mi na koniec – na szczęście niezwiązany z winem – występ „gwiazdy” niedzielnego wieczoru. Jak dla mnie prostacki, bez składu i ładu, zdominowany polityką, która nie powinna tego wieczoru absolutnie wdzierać się między zjednoczonych podczas tej pięknej imprezy mieszkańców Jasła i naszych gości.
Wróćmy jednak do tego co dobre. Jasielskie, doroczne święto wina, to impreza, która po raz kolejny stawia nasze miasto na pozycji stolicy polskiego winiarstwa. Organizacyjnie dopracowana, wszystko dopięte, wszystko grało.
Dziś mało kto już jednak pamięta, jakie były początki, skąd wziął się pomysł i z iloma problemami organizatorzy musieli się przez te lata zmierzyć, by impreza nabrała obecnego kształtu. Z wielkim sentymentem wspominam pierwszą edycję imprezy, jeszcze w hali jasielskiego MOSiR. Jakże dumni wówczas byli polscy winiarze z samego faktu, że mogą zaprezentować się wśród zagranicznych kolegów po fachu. Niestety nie na równi. Na polskim stoisku dumnie prężyły się butelki z polskim winem, za którymi kryli się dumni polscy winiarze. Ta duma zamknięta była jednak za symboliczną kratą. Świętując protestowali przeciwko nierównemu traktowaniu ich przez polskie prawo. W żadnym innym kraju w Europie winiarze nie byli tak źle traktowani, jak u nas. Winnice mogli zakładać, wino mogli produkować, ale sprzedawać już go nie mogli. Idiotyczne i absurdalne!
Impreza, z której dzisiaj możemy być naprawdę bardzo dumni jednak wystartowała. Tu wielki ukłon w kierunku ówczesnego burmistrza Andrzeja Czerneckiego i Romana Myśliwca, nazywanego polskim Dionizosem, którym zamarzyła się w Jaśle winna impreza i marzyły się w(inne) klimaty. Postawili na swoim i zaryzykowali. Jasło pokazało, że można, że trzeba. I jak się dziś okazuje, że było warto. Z roku na rok było coraz lepiej, organizacyjnie wszystko się docierało, impreza rozwijała się niejako z rozpędu. Kolejni włodarze miasta szli za ciosem. I było warto. Dziś słynące z w(innych) klimatów Jasło znane jest nie tylko w kraju ale i daleko poza granicami.
Musiało minąć kilka lat zanim polskie przepisy zostały na tyle zliberalizowane, by winiarstwo mogło się dynamicznie rozwijać. Do pełni szczęścia brakuje jeszcze dużo, ale nie ma co narzekać. Chyba nie jest już tak źle, skoro bum na winnice wciąż trwa i ma się dobrze. Dzisiaj winiarstwo wychodzi już z „czarnego rynku” na prostą. 200 winnic sprzedaje już oficjalnie swoje wina, kolejne już się do tego przymierzają. Do tego setki winnic w Polsce, które przyjmują enoturystów … I jak to się ma do pierwszej edycji MDW? Do tej zamkniętej za kratą z napisem „skład podatkowy” awangardy polskiego winiarstwa, tych nielicznych (większość polskich winnic założona została przecież dopiero kilka lat temu), przecierających kamieniste winne szlaki? Pięknie się ma i niech tak zostanie!
Tegoroczna edycja zgromadziła tysiące winomanów a zarazem „jasłomanów”. Zjechali się przecież do Jasła czasem z bardzo daleka, wyjeżdżając zabierali ze sobą dobre wspomnienia, a przekonani o tym, że stolicą polskiego wina jest Jasło będą tu wracać. Podobnie, jak słuchacze Podkarpackiej Akademii Wina, którzy przez okrągły rok zjeżdżają do Jasła nawet z drugiego końca Polski. I z radością ciężko pracują opiekując się miejską winnicą, o której już jest głośno, a będzie jeszcze głośniej.
I po raz kolejny wino pokazało swoją klasę. 12 lat imprezy z winem w roli głównej i ani jednego pijackiego wybryku czy burdy. Przy zakrapianej mocniejszym trunkiem imprezie to byłoby raczej niemożliwe. Jak widać wino zagościło już w naszej kulturze na dobre i z roku na rok zdobywa nowych „wyznawców”. I to nie jakiś tam przypadkowych, ale wyedukowanych, ceniących dobre wino, którzy przychodzą na tego typu imprezy nie po to, by się napić wina, tylko by je degustować, smakować, rozmawiać o nim, nawiązywać nowe znajomości, wymieniać doświadczenia…
Możemy być z siebie dumni, choć jeszcze sporo zostało do zrobienia. Tymczasem zasłużone brawa dla pomysłodawców, brawa dla organizatorów, brawa dla włodarzy miasta, brawa dla jaślan. I niech tak zostanie!
Ewa Wawro
Artykuły powiązane:
