Wcześniejsza i nieco bardziej odporna mutacja Pinota, od wieków uprawiana w całej środkowej Europie, pochodzi prawdopodobnie z Niemiec i tam jest dziś głownie uprawiana. Odmiana średnio wrażliwa na choroby grzybowe, jest natomiast mało odporna na choroby wirusowe, zwłaszcza liściozwój. Wytrzymuje spadki temperatury do –19°C. Nieco mniej wybredna pod względem lokalizacji, niż Pinot noir, wymaga jednak miejsc dostatecznie słonecznych, zacisznych i dobrze chronionych przed przymrozkami. Najlepiej udaje się na glebach ciepłych, stosunkowo luźnych i przepuszczalnych, gliniasto-piaszczystych lub lessowych, znosi również gleby bardziej suche, piaszczyste i kamieniste. Wzrost średni. Dojrzewa na przełomie września i października, w przeciętnych latach osiąga dojrzałość rzędu 180–200 g/l cukru przy zawartości kwasów 7–9 g/l. Plenność raczej niska. Wino bardzo dobrej jakości, dość lekkie, ładnie wybarwione i dobrze zrównoważone, z finezyjnym, eleganckim aromatem. Bardzo dobrze znosi dojrzewanie w beczce. Cenny składnik kupażu. Zalety: bardzo dobra jakość wina, znana konsumentom nazwa odmiany. Wady: odmiana wymagająca, mało plenna, mało odporna i trudna w uprawie.