Bardzo stara odmiana burgundzka, prawdopodobnie już w średniowieczu sprowadzona do Polski przez Cystersów i jeszcze po ostatniej wojnie uprawiana w Zielonej Górze. Pinot noir daje najszlachetniejsze wina czerwone w chłodniejszych regionach upraw winorośli, należy jednak do odmian najbardziej kapryśnych i wymagających w uprawie. Odmiana jest wrażliwa na większość chorób grzybowych i w naszym klimacie wymaga systematycznej ochrony chemicznej, dlatego do nowych nasadzeń poleca się wybór klonów mniej podatnych na botrytis i posiadających luźniejsze grona. Odmiana wytrzymuje mrozy do –20°C i jest dość wrażliwa na przymrozki wiosenne. Odmiana może być u nas uprawiana w zachodniej części kraju, wyłącznie w starannie wybranych, dobrze nasłonecznionych i zacisznych lokalizacjach na południowych zboczach lub na tarasach, na wysokości do 250 m n.p.m. Wymaga gleb głębokich, umiarkowanie żyznych i stosunkowo ciepłych. Dobrze udaje się na lżejszych glebach gliniastych, piaszczysto-gliniastych, żwirowo-gliniastych i lessowych. Źle dojrzewa na glebach zbyt suchych, kamienistych i piaszczystych, jak i na glebach ciężkich, zimnych i zbytnio urodzajnych. Wzrost średni lub silny. Pora dojrzewania średnio późna do późnej.

Winogrona gromadzą średnio 180 g/l cukru przy zawartości kwasów ok. 8–12 g/l. Plenność raczej niska. Grona małe, cylindryczne, zwarte. Wino odznacza się umiarkowaną zawartością garbników, świeżą kwasowością i złożonym aromatem słodkich malin, czereśni, ostrężyn, gorzkich migdałów i przypraw korzennych. Wina te są zwykle starzone w beczkach dębowych (ze względu na stabilizację koloru) i mogą dojrzewać kilka lat. Zalety: bardzo dobra jakość wina, znana konsumentom nazwa odmiany. Wady: odmiana wymagająca, mało plenna, mało odporna i trudna w uprawie.